In Mijn bange ik onderzoekt Dugardyn wat het publieke debat over psychische stoornissen doet met haar, als patiënt en als filosoof. Steeds vaker stellen psychiaters, psychologen en filosofen dat we tegenwoordig streven naar onhaalbare geluksidealen, ingegeven door het neoliberale consumentisme. Als gevolg zijn we ‘het lijden verleerd’. Maar wanneer hoort menselijk lijden nog bij het leven en wie bepaalt dat? Is een diagnose uit de DSM zo onzinnig als sommige critici beweren? Slikken we en masse antidepressiva omdat we geen tegenslag meer zouden verdragen? Gaan we inderdaad in therapie in de overtuiging dat het leven maakbaar is? En ook: wat doet deze cultuurkritiek met de mensen die het betreft? Zou het kunnen zijn dat het taboe op psychische stoornissen nieuw leven wordt ingeblazen?