Ik ben opgegroeid in een dorp op de Veluwe, maar heb desondanks mijn studie Geschiedenis aan Universiteit Utrecht succesvol afgerond (2018, cum laude) met mijn afstudeerscriptie over landconflicten en burgerschapsontwikkeling in de late negentiende eeuw onder Russische boerenkolonisten in Basjkirië, een grensregio in de zuidelijke Oeral. Voor ik me op Rusland richtte, hield ik me veel bezig met Oost- en Zuidoost-Azië, maar vooral Nederlands-Indië. Die geschiedenis blijft altijd een deel van mij.

Je zou kunnen zeggen dat ik geïnteresseerd ben in het platteland in de breedste zin van het woord. Ik vind het fascinerend hoe zaken als imperialisme en kolonialisme, economische en bestuurlijke integratie en modernisering tot uiting komen in agrarische veranderingen. Landbouw en het leven op het platteland zijn immers geen neutraal gegeven, maar zijn door en door politiek. Ik wil daarom in mijn onderzoek naar het Russische rijk tussen 1861 en 1917 achterhalen hoe boeren, lokale land bezittende elites en Russische bestuurders in twee grensregio’s, Livland aan de Baltische kust en Basjkirië aan de Kazachse steppe, zich opstelden in de conflicten rondom landeigendom en landgebruik en de maatregelen voor volksgezondheid die destijds op het platteland opkwamen. Zo wil ik te weten komen hoe de relatie tussen staat en onderdaan in Rusland na 1861 veranderde, om te begrijpen hoe en waarom die verhoudingen zich op nogal verschillende wijzen ontwikkelden in Livland en Basjkirië; en tot slot wat zulke uiteenlopende transformaties in die twee periferieën dan zeggen over hoe imperiale staten werken en over ons eigen begrip van diversiteit in de samenleving.

Later zou ik me willen buigen over de uitwerkingen van de imperiale transformaties op natuur en milieu van het platteland – en vice versa. Aangezien ik de Russische geschiedenis voor een deel door de ogen van Sovjethistorici bestudeer, ben ik geïnteresseerd geraakt in marxistische geschiedschrijving en dier nationale variaties. Als vanzelf hebben politieke filosofie en ideeëngeschiedenis ook hun weg naar mijn boekenplank gevonden (ik denk dat dierenrechten de grootste politieke uitdaging van deze eeuw zijn). Mijn deur staat altijd open voor een praatje en ik kijk ernaar uit om veel van collega's en enthousiaste studenten te leren. Tot slot hou ik van koken en van lekker eten, misschien iets te veel. Gelukkig kan ik daarvoor altijd de woorden van Henri Pirenne misbruiken: een historicus moet toch van het leven houden?